डॉ. दाभोलकरांच्या मारेकऱ्यांनो, 

सचिन, "" तू डॉक्‍टरसाहेबांवर गोळ्या झाडल्या पोलिसांचे म्हणणे आहे. तू सध्या पोलिसांच्या ताब्यात आहेस. तुझ्या अटकेनंतर तुझ्या पत्नीने तू निरपराध असल्याचे म्हटले आहे. तुला एक गोड मुलगी आहे. तसेच तुझी आर्थिक परिस्थिती कशी आहे याविषयीची माहिती वाचण्यात आली. 

सचिन, तुझ्यासह जे तुरुंगात आहोत त्यांच्याविषयी वाईट वाटले. तुम्ही हे काय करून बसलात पोरांनो ! हा प्रश्‍न 
तुमच्या आईवडिलांना पडला असेल. जी मुलं सामान्य कुटुंबातील आहेत. गरीब आहे. ज्यांचे हातावर पोट आहे. त्यांच्या मस्तकात कोण विष पेरते आहे. आपणास कोणीतरी उद्‌ध्वस्त करण्यास निघाले आहे हे वेळीच तुमच्या का लक्षात आले नाही असे प्रश्‍न समाजमनालाही पडले असतील. 

"" सचिन, तुझा चेहरा पाहिला तर तू गुन्हेगार आहेस असे वाटतही नाही. किती कमी वय आहे तुझं ! आयुष्य किती सुंदर आहे. खूप चांगलं आयुष्य जगायचे स्वप्न पाहण्याऐवजी पोरांनो तुम्हाला हातात शस्त्र का घ्याव वाटलं. काय मिळाले तुम्हाला ! पोलिसांचा प्रसाद, बदनामी, गुन्हेगार, खुनी.....! 

डॉक्‍टरसाहेबांशी तुमचं कसलं वैरत्व होतं. कोणत्या प्रॉपर्टीवरून भांडण होतं. तुमच्या शेतीच्या बांधाला डॉक्‍टरांचा बांध नव्हता. डॉ. नरेंद्र दाभोलकर हे कोण आहेत हे तरी माहीत होतं का ? ते नेमकं काय करीत होते. अंधश्रद्धा निर्मूलन म्हणजे नेमकं काय असतं याचा तरी अभ्यास केला होता का ? की या कशाशीच तुमचं काही देणंघेणं नव्हतं. तुम्हाला एखाद्यानं सांगितलं की घाल यांना गोळ्या म्हणून घातल्या का गोळ्या ? असे एक ना अनेक प्रश्‍न हजारो लोकांना पडले असतील. या प्रश्‍नांची उत्तर कदाचित तुम्हाला नाही रे देता येणार ! 

गेली चार दशकं डॉक्‍टरसाहेब चंदनासारख तुमच्याआमच्यासाठी झिजत होते. लोकांनी शहाणे व्हावे, शिकावे, अज्ञानाच्या अंधारातून बाहेर पडून प्रकाश पाहावा, बाबाबुवा, भूत, करनी, चेटकीन किंवा गंडादोऱ्याबरोबर व्यसन करू नका! दारू पिऊ नका म्हणून ते तळमळत होते. काय चूक होती त्यांची ? डॉक्‍टरसाहेब ज्या जातीत जन्माला आले त्याचा त्यांनी कधी विचार केला नाही. पण, मोठ्या संख्येने असलेल्या बहुजन समाजाच्या जागृतीसाठी त्यांनी डोळ्यात तेल घातले. अभ्यास, चिंतन, प्रयोग, भाषण, लिखाण, प्रबोधन काय म्हणून करायचे ठेवले होते. 

समाजाने जे जे दिले ते समाजालाच परत देत गेला हा भला माणूस ! खरेतर पत्नी, दोन सुंदर मुलं. स्वत: पेशाने डॉक्‍टर. सुखासमाधानाने जीवन ते जगू शकत होते. घोडागाडी, धनदौलत संपत्तीत कदाचित लोळणही घेऊ शकले असते. पण, सुखाच्या मागे हा माणूस लागला नाही. उलट पायाला भिंगरी बांधून डोक्‍यावर बर्फ ठेवून तो लोकांसाठी भटकत राहिला. प्रत्येकाचा विवेक कसा जागृत होईल याचे प्रबोधन करीत राहिला. 

असंगाशी संग केल्याने काय होतं याचा अनुभव आपण घेत असालच. तुम्ही तुरुंगात खितपत पडणार. वृद्ध आईवडील, पत्नी, मुलांचे काय होईल याचा किंचितही विचार तुम्ही का नाही केला ? कोण आहे तुमच्या पाठीशी ! आणखी किती दाभोलकर, कलबुर्गी, पानसरे हवे आहेत. 

पोरांनो, एक गोष्ट सांगतो. गांधीजींची हत्या करून नथुराम मोठा नाही होऊ शकला. जगभरात जेथे सूर्याची किरणे पोचतात तेथे गांधीबाबाच पोचला. हे तुम्हाला कोण सांगणार ? एखाद्याची हत्या करून त्याचे विचार संपविता येत नाही हे कोणी कसे तुम्हाला सांगितले नाही. चांगलं वागणं किती अवघड असतं हे कदाचित तुमच्या आईने किंवा शिक्षकांने लहानपणी सांगितलेले आठवत असेल. वाईट वागणं किती सोप असतं. खून करणं तर त्याहून सोप असतं. ज्यांनी तुम्हाला या मार्गाला लावले ते कुठेच पिक्‍चरमध्ये नाहीत. कदाचित त्यांचेही चेहरे पुढे येतील किंवा येणारही नाहीत. पण, तुमचं काय ? 
आज तुम्ही संशयित आरोपी आहात. भविष्यात न्यायालय जो काही निकाल द्यायचा तो देईलच. पण, तुमच्याकडे आज तरी संशयाची सुई आहे. तुम्ही गुन्हेगार असाल किंवा अन्य कोणी असू शकते. पण, डॉक्‍टरसाहेब इतके वाईट होते का ? 

दाभोलकरांवर ज्यांनी गोळ्या झाडल्या त्यांचे कर्तृत्व तरी काय ? तुम्ही भेकड आहात ? गोळ्या घालून तुम्ही पळून न जाता थेट पोलिसात गेला असता तर तुमची हिम्मत मानली असती. खून करता आणि बिळात पाच वर्षे लपून बसता. तुम्ही भित्रेच आहात. एका विचारवंताला, समाजसेवकाला, अजातशत्रूला, समाजाचे अश्रू पुसणाऱ्या एका हडकुळ्या माणसाला मारून तुमच्या हाती काहीच लागले नाही. 

उलट तुमचे हात रक्ताने माखले. तुमच्या कपाळावर खुनाचा कलंक लागला. तुमच्या शेवटच्या श्‍वासापर्यंत तो पुसला जाणार नाही. मात्र एक खरे सांगतो, की डॉक्‍टरसाहेब मेलेले नाहीत तर ते दररोज कुठे ना कुठे दिसत असतात. लोकांमध्ये वावरत असतात. पुस्तकाच्या रूपाने ते भेटत असतात. डॉक्‍टरांची मुशाफिर काही केल्या थांबणार नाही. कोणी थोपवू शकेल असे वाटत नाही. 
                                                                                                कळावे 
                                                                                      

                                                                                      एक सामान्य माणूस  
 

                                                                                                  कळावे 
                                                                                            

                                                                                      एक सामान्य माणूस