Maharashtra Leopard : 'हास्य'नामा : संवाद बिबट युगुलाचा! गुर्रर्रर्रर्रर्रर्र इकडं आड, तिकडं विहीर.....

अभय नरहर जोशी

सांप्रतकाळी एक राज्य आपत्ती आलेली आहे. बिबट्यांची. आपल्या महाराष्ट्रात हे बिबटे जळी-स्थळी-काष्ठी-पाषाणी दिसू लागले आहेत. आपली हद्द सोडून माणसाच्या हद्दीत येत त्यांनी आपल्या वागण्याची अगदी हद्दच पार केली आहे. अशाच एका बिबट युगुलाचा हा प्रेमळ संवाद एका वावरात आमच्या कानी पडला. तो एक्सक्लुजिव्हली आमच्या वाचकांसाठी आम्ही देत आहोत...

वेळ - अवेळ

स्थळ - उसाचे शेत

प्रसंग - सळसळता

बिबट्या (बिबटिणीशी लाडीगोडी करतोय, शेपटी वर करून लाडात) : गुर्रर्रर्रर्रर्रर्र अगं ये की जवळ...

बिबटीण (फिस्कारत शेपटी आपटत) : फिस्सगुर्रर्रर्रर्रर्रर्र काही नको लाडीगोडी. आधी दूर व्हा. तुमच्या अशा लाडीगोडीनं पिल्लावळ वाढत चाललीये आपली. यांना दूध द्यायला मला बाहेर पुरेशी कुत्री, कोंबड्या मिळत नाहीत. मग माणसांना उचलावं लागतं. सगळे हात धुवून मागं लागलेत.

बिबट्या : गुर्रर्रर्रर्रर्रर्र इकडं आड, तिकडं विहीर अशी आमची एकूण अवस्था आहे. त्या माणसांनी आम्हाला पकडून आमचं निर्बीजीकरण करण्याच्या यांच्या हालचाली सुरू केल्या आहेत. इकडं तुम्ही अशा रुसून बसताय. वंश कसा वाढणार अशानं...

बिबटीण (फणकाऱ्यानं) : गुर्रर्रर्रर्रर्रर्र...काय करायचं वाढवून वंश. त्यांना खायला-प्यायला द्यायला नको का पुरेसं...आपली बछडी मरताहेत नाही तर त्या मेल्या माणसांच्या हातात लागताहेत. अन् ते बोंबा ठोकताहेत की बिबटे फारच वाढलेत आता.

बिबट्या : गुर्रर्रर्रर्रर्रर्र या माणसांचं काही समजतच नाही मला. आम्ही हद्द सोडून जरा यांच्या हद्दीत जाऊन यांची कुत्री-कोंबड्या उचलली की बोंबाबोंब सुरू यांची. यांचे राजकारणी नेते एकमेकांच्या हद्दीत जाऊन अगदी नेते-कार्यकर्ते पळवून नेतात. तेव्हा चालतं यांना...

बिबटीण : अहो, असं काही समजू नका...त्यांच्यात चांगलीच गुरगुर होते की. काही ठिकाणी चांगलीच धुमश्चक्रीही झालीये. तो ठाण्याचा दाढीवाला उपकारभारी सध्या या राज्याच्या कारभाऱ्याकडे ढुंकून पाहत नाहीये. एकमेकांकडे पाहिले तरी आपल्यासारखीच नापसंतीची गुरगुर ते करत असल्याचं समजतंय. बारामतीकर उपकारभारी मतं न दिल्यास निधी न देण्याच्या धमक्याच आपल्या मतदारांना देताहेत.

बिबट्या : हो गं. मीही ऐकलंय, की तो ठाण्याचा उपकारभारी थेट दिल्लीला गेला म्हणे. तिथे देशाच्या उपकारभाऱ्यांना तो भेटला. ‘आमची माणसं तुमचा कारभारी उचलतोय मोटाभाई’ अशी तक्रार त्या दाढीधाऱ्यानं केली. तर देशाच्या (याही दाढीवाल्या) उपकारभाऱ्यांनी राज्याच्या कारभाऱ्यांपेक्षाही अधिक गुरगुर केली म्हणे त्यांच्याकडे पाहून.

बिबटीण : हो ना. त्यांना भेटून बाहेर आले तर या ठाणेकर साहेबांची डरकाळीच फुटत नव्हती. त्यांना या भेटीविषयी लोकांनी विचारल्यावर त्यांनी तोंड उघडलं तर नुस्ता म्यांवसारखा काही तरी आवाज आला. ‘मी लहान सहान गोष्टींची तक्रार घेऊन दिल्लीला येत नस्तो’ असं कसंबसं म्हणाले ते. मुंबईत आल्यावर मात्र कारभारी अन् दाढीवाले कारभारी या दोघांच्यात खुर्चीत बसण्यापासून सगळीकडे अंतर दिसू लागलंय.

बिबट्या : बिहार निवडणुकीतील यशाचं अभिनंदन केलं म्हणे त्यांनी. काही आनंद तर चेहऱ्यावर दिसायला पाहिजे ना. आपण कसं दोन कुत्र्यांवर एक कोंबडी पकडल्यावर डरकाळी फोडता येत नसली तरी समाधानानं मिश्या फेंदारून गुरगुरतो. हा माणूस दिल्लीहून परतल्यावर दिवसेंदिवस गंभीरच होत चाललाय.

बिबटीण : हे कावलेले कारभारी-उपकारभारी सगळा राग आता आपल्या बिबट वंशावर काढताहेत. आपण आपलं उसात वगैरे मिळेल तिकडे ‘ॲडजस्ट’ करून जगतोय. कुत्री, कोंबड्या, डुकरं, गायी, शेळ्या अगदी नाईलाज झाला तर माणसं उचलतो. तर आपल्यामुळे म्हणे यांच्यावर ‘राज्य आपत्ती’ आलीये म्हणे.

बिबट्या : इकडे हे अख्खी माणसं गायब करतात. मागच्या वेळी या दाढीवाल्यानं पार आपली हद्द सोडून ४० माणसं सुरतमार्गे आसामात नेली होती. तिथं ही माणसं ‘काय झाडी, काय डोंगर...’ म्हणत रमली तर लगेच त्यांना गोव्यामार्गे परत आणलं नि हा दाढीधारी कारभारीच होऊन बसला. ती ४० माणसंही पूर्वीसारखी राहिलीच नाही. त्यांचे आधीचे कारभारी आधी घरातच खुर्चीत बसून काम करायचे. नंतर तर ते घरातच जमिनीवर मटकन बसले म्हणे.

बिबटीण : आता मात्र ते ‘माजी कारभारी’ खूप खुश आहेत म्हणे. मुंबईतील बांद्र्यातून दादरपर्यंत त्यांच्या भावाकडे आनंदानं येरझाऱ्या वाढल्यात त्यांच्या. दाढीवाल्या उपकारभाऱ्याचे ३५-४० जण म्हणे राज्याचे कारभारी गायब करणार असल्याची ‘खबर’ ते एकटेच जगाला सांगताहेत.

बिबट्या : त्यांच्यातही हद्दीचे वाद आहेतच. एकमेकांची शिकार करण्यात ही मंडळी आपल्यापेक्षा पटाईत आहेत. आपण आपली भूक भागवली की गप्प तरी बसतो. या माणसांची भूक तर कधी भागतच नाही. त्यासाठी सारखे एकमेकांना रक्तबंबाळ करत बसलेले असतात हे. ते जाऊ दे. तू ये जवळ जरा.

बिबटीण : अहो नको. आपली बछडी पकडली जातील. आपलं काय खरं. आज इथं तर उद्या पिंजऱ्यात. कधी माणसं मारतील याता नेम नाही.

बिबट्या : अगं ऐक जरा. परवाच मी या मंत्र्यांचं बोलणं ऐकलंय. आपल्याला ‘वनतारा’मध्ये नेण्याचा यांचे नियोजन आहे. आपण काय करू जवळ येऊन एकमेकांना थोडं जखमी करू अन् लंगडत चालण्याचं नाटक करू.

बिबटीण : त्यानं काय होईल हो?

बिबट्या : अगं या माणसांतील एका श्रीमंत माणसाचं ‘वनतारा’ नावाची खूप भारी जागा आहे. आपल्यासारख्या जखमी वन्यप्राण्यांना तिकडे उपचारासाठी घेऊन जातात. आपण जखमी असल्याचं पाहून आपल्याला तिकडे रहायला नेतील. मग काय आपण तिकडे मस्त ऐश करू....

बिबटीण (मिशीतच लाजत) : जावा तिकडंच.